Anturia
Anturia - kraina znana z Borysady v6.
Geografia
Ten górzysty kraj, znany z licznych rzek i strumieni, wyraźnie dzieli się na dwie części, oddzielone przesmykiem Meriari. Na zachodzie dominują skały wapienne, obfite w marmur i kamienie półszlachetne. Klimat jest łagodny, z dużą ilością opadów - odwrotnie niż w pozostałej części Anturii (tam śnieg utrzymuje się dłużej). Na wschodzie szczyty są wyższe, bardziej strome, zbudowane głównie ze skał magmowych, takich jak granit i bazalt.
Gleby nie są zbyt żyzne, roślinność uboga, ludność niejednokrotnie głodowała. Brakuje także lasów, występuje niedobór drewna. Anturiańczycy zajmują się głównie wypasem owiec i kóz, myślistwem, a na zachodzie także wytwarzaniem ubiorów z wełny i skór, uprawą winorośli i herbaty. Na wschodzie wydobywa się za to dużo więcej żelaza, miedzi, kamienia i metali szlachetnych.
Miasta
- Ano - stolica prowincji
Sytuacja przed wojną
Państwo znajdowało się w stanie rozbicia. O władzę walczyło ze sobą kilku możnych: Pekka Valkoinen, Risto Seppanen, Aukasti i Jaakko.
Królowa Merielu, Muirin Chadd, od dawna planowała podbój Anturii. Dopiero po wyeliminowaniu plagi piratów oraz bandytów i wybudowaniu kanału w Leath przeszła do realizacji tego pomysłu. Armia składała się głównie z piechoty w liczbie 1700 (w tym 600 włóczników i 600 strzelców, reszta zaliczona została jak "lekka piechota") oraz 50 jeźdźców. Na czele tych sił stał książę regent Raghnall oraz wezyr Larkin.
Negocjacje
Wojsko rozbiło obóz jeszcze nad graniczną rzeką Boani, po stronie Merielu. Wysłano zwiadowców, by nawiązali kontakt z ludnością rodzimą. Doszło do spotkania z Paavo Jalmarim, zausznikiem Pekki Valkoinena. Wysunięto liczne żądania: przyłączenie Anturii do Merielu, wspólna inwestycja w kopalnie i fort u wylotu przesmyku Meriari oraz zgodę na pozwolenie na działalność misjonarską. Najmłodszy syn Muirin i Liama miał się ożenić z córką Valkoinena, który otrzymałby też tytuł wicekróla.
Następnego dnia do obozu Merielu przybyli Valkoinen i Risto Seppanen. Zgodzili się na wszystkie warunki (z tą różnicą, że to Seppanen został wicekrólem), ale postawili też własne: dostawy żywności i drewna oraz zniszczenie Aukastiego i Jaakko. Rahgnall przystał na to, ale możni z Anturii musieli jeszcze przyrzec pomoc wojskową, wywiadowczą oraz podzielić się wszystkimi ważnymi informacjami na temat Aukastiego i Jaakko.
Podbój
Po założeniu warownego obozu u przesmyku Meriari i obsadzeniu go ludźmi, armia ruszyła wzdłuż koryta rzeki Boani. Napotkanym osadom przekazywano ultimatum: poddanie się i przyłączenie do Merielu, albo zrównanie z ziemią i wyrżnięcie wszystkich mieszkańców. Groźby nie były jednak potrzebne, najeźdźcy rozdawali bowiem żywność, tym samym zyskując poparcie wygłodzonej ludności. Rahgnall spieszył się, chciał rozbić wroga, nim ten skończy gromadzić wojska.
Aukasti i Jaakko zebrali około 6000 ludzi i schronili się w mieście Varkaus. Książę regent zamierzał wziąć obrońców głodem i rozpoczął oblężenie. Na jego propozycję poddania się w zamian za żywność i współudział w obozie władzy wicekróla nie przyszła odpowiedź. Pierwszej nocy Jaakko dokonał śmiałego wypadu na zaskoczonych oblegających. Rozbił ich szyki, wywołał pożary, a następnie uciekł do lasów na południu. Stracił ledwo 23 ludzi, zginęło za to 412 żołnierzy Rahgnalla. Ten był wściekły. Kazał ubiczować wartowników oraz zdegradował dowódców i skonfiskował ich majątki. Wzmógł dyscyplinę, podwoił straże, zwiększył wysiłki przy budowie umocnień oraz nakazał budowę trebuszy. Wypady załogi Varkaus zdarzały się, choć już nie były tak skuteczne.
Po tygodniu obrońcy zbuntowali się. Zamordowali Aukastiego i innych dostojników, a ich głowy nabili na włócznie i zanieśli Rahgnallowi. Varkaus skapitulowało, a parę dni wcześniej to samo zrobiło miasto Abo. Książe wykarmił głodujących ludzi, a także pomógł rannym i chorym. Dzieci możnych z Anturii skierowano do nauki w szkole w Isleen. Straty Merielu wyniosły 570 ludzi.