Na początku wiosny, gdy tylko stopniały śniegi i było pewnym, że nie powrócą, część farysów z zachodniego i północnego Malhaazu została wezwana pod broń wraz z odpowiednimi siłami chłopskimi. Również trzy miasta i mniejsze miasteczka wystawiły siły reprezentujące poszczególne gildie i cechy i choć kilka tysięcy ludzi zbroiło się i szykowało do wojny, to była to zaledwie niewielka część drzemiącego w Królestwie potencjału. Podczas gdy większość aktualnie opłacanych przez Szacha najemników maszerowała z ponad tysiącem chłopstwa na zachód, przez Ahravan, większa, licząca ponad pięć i pół tysiąca barwna masa ludzi maszerowała ku północno-zachodniej granicy, przypominając raczej upity, rozchodzący się z wiejskiego odpustu tłum niż regularną armię.
Dopiero pod samą granicą rozbito kilka obozów i tam zawodowi wojacy - farysi i ich zbrojni, najemnicy, celnicy i inne jednostki zmilitaryzowane - skupiły się na przeglądzie, przeliczeniu i uporządkowaniu przybyłej masy. Pięćdziesięciu lekkich jeźdźców zostało w kilkuosobowych grupach wypuszczonych na daleki zwiad za stanowiącą granicę królestwa rzekę w celu rozpoznania terenu i pokojowym, bezkrwawym zorientowaniu się w sytuacji. Rozumowano, że kilku zbrojnych jeźdźców nie powinno przykuć szczególnej uwagi, choć z drugiej strony była to grupa odpowiednia, by nie została napadnięta przez chciwy plebs lub pomniejszych łotrów. Nie spodziewano się trafić na nic szczególnego - koniec końców, ziemie te z Malhaazem sąsiadowały, więc i nie pozostawały całkiem obcymi, tym bardziej, że Malhaazarczycy byli ludem często i ochoczo podróżującym - ale w ramach sztuki wojennej, dla zasady, należało rekonesans przeprowadzić.
Dziesięć dni później - czyli w czasie, gdy zwiadowcy powinni już wracać - do obozu, skąd dowodził Rami Daanam, marszałek polny, zbliżał się kilkudziesięcioosobowy orszak ciężkozbrojnych jeźdźców, z których część wyróżniała się szczególnie barwnymi i estetycznymi strojami, a za którym ciągnęła w oddali bezkształtna masa piechoty. Przybyły na miejsce Wielki Szach przywiódł jeszcze część późno zaciągniętych wojsk, ale przybył przede wszystkim po to, by uważnie dopilnować, by wszystko przebiegło pomyślne. Szczerze liczył na to, że rozlew krwi, który zapewne będzie mieć miejsce, będzie jak najmniejszy; że dzicy, niemal barbarzyńscy władcy z ziem północnych uznają rozsądne racje i siłę argumentów - tak intelektualnych, jak i żelaznych - Królestwa Wielkiego Malhaazu oraz Księstwa Lynn i dobrowolnie zaakceptują fakt, iż znajdują się od teraz pod opieką ich - światłych władców państw cywilizowanych, państw prawa i bogactw.
Posłał gońca na wschód, do Lynn, by odnalazł i powiadomił księcia Lyncha o gotowości bojowej, po czym zajmując się sprawami dyplomatycznymi i rozwiązując spory między swymi wasalami, oczekiwał powrotu wszystkich zwiadowców i informacji, które mieli przynieść.
Dopiero pod samą granicą rozbito kilka obozów i tam zawodowi wojacy - farysi i ich zbrojni, najemnicy, celnicy i inne jednostki zmilitaryzowane - skupiły się na przeglądzie, przeliczeniu i uporządkowaniu przybyłej masy. Pięćdziesięciu lekkich jeźdźców zostało w kilkuosobowych grupach wypuszczonych na daleki zwiad za stanowiącą granicę królestwa rzekę w celu rozpoznania terenu i pokojowym, bezkrwawym zorientowaniu się w sytuacji. Rozumowano, że kilku zbrojnych jeźdźców nie powinno przykuć szczególnej uwagi, choć z drugiej strony była to grupa odpowiednia, by nie została napadnięta przez chciwy plebs lub pomniejszych łotrów. Nie spodziewano się trafić na nic szczególnego - koniec końców, ziemie te z Malhaazem sąsiadowały, więc i nie pozostawały całkiem obcymi, tym bardziej, że Malhaazarczycy byli ludem często i ochoczo podróżującym - ale w ramach sztuki wojennej, dla zasady, należało rekonesans przeprowadzić.
Posłał gońca na wschód, do Lynn, by odnalazł i powiadomił księcia Lyncha o gotowości bojowej, po czym zajmując się sprawami dyplomatycznymi i rozwiązując spory między swymi wasalami, oczekiwał powrotu wszystkich zwiadowców i informacji, które mieli przynieść.
Spoiler
Pokaż
Wzdłuż na północy Malhaazu rozstawiono trzy obozy i na początku wiosny budowano prowizoryczne mosty oraz tratwy, by bez problemu przeprawić się przez rzekę. Obozy te mają taką samą liczbę poszczególnych jednostek (tylko obóz Szacha liczy dodatkowo 50 ciężkozbrojnych jeźdźców), których suma wynosi: 5050 chłopów i mieszczan z pospolitego ruszenia, 250 lekkiej piechoty, 500 włóczników, 350 strzelców, 100 ciężkiej piechoty, 100 Najemników Malhaazarskich, 50 ciężkozbrojnych farysów konno oraz 50 lekkozbrojnych jeźdźców, przebywających obecnie na zwiadzie, przy czym doświadczeni wojownicy mają prawo i obowiązek nadzorować chłopów, rzemieślników i drobnych kupców. Zgodnie z tym, co deklarowałem w tym temacie, pięciuset chłopów obozuje jeszcze przy zachodniej granicy Malhaazu.
Jeśli to możliwe, prosiłbym o ogólny opis sytuacji w prowincji nr 17 - koniec końców są to moi i Merika sąsiedzi, na pewno coś o nich wiemy (tym bardziej, że [przynajmniej ja] posiadam stosunkowo wysokie wartości Kultury i Nauki).
Jeśli to możliwe, prosiłbym o ogólny opis sytuacji w prowincji nr 17 - koniec końców są to moi i Merika sąsiedzi, na pewno coś o nich wiemy (tym bardziej, że [przynajmniej ja] posiadam stosunkowo wysokie wartości Kultury i Nauki).
