Czy w Kraterze jest czysta woda?

[Liadan]

Minęło pięć dni od czasu, gdy zamaskowani mężczyźni odwiedzili biuro Hydroponny w Wast City. Obserwatorzy na wieżyczkach strzegących Krateru Tauris zobaczyli na horyzoncie dwa niebieskie punkciki zmierzające w ich kierunku. Po chwili można było zobaczyć, że jest to ciężarówka eskortowana przez transporter opancerzony. Pojazdy bez zbytniego pośpiechu podjechały do jednej z wieżyczek i zatrzymały się. Z ciężarówki wysiadł jakiś mężczyzna około czterdziestki. Był nieuzbrojony.
-Dzień dobry! – zawołał w stronę strażników. – Jesteśmy z Hydropony. Proszę powiadomić o naszym przybyciu odpowiednią osobę z władz miasta.

[Pupu pan Panda]

Strażnik odwrócił głowę do tyłu, szepnął coś niezrozumiale. Z wieżyczki wychyliła się kolejna maska, która zaraz znikła. Po jakimś czasie, energicznym krokiem do przybyszów podszedł Hiram Burrows, jeden z nielicznych członków gangu z widoczną twarzą. Jako zawodowy dyplomata, od razu zaczął giąć się w ukłonach:
-A witam, witam panów inżynierów! Mniemam, że podróż przebiegła bez przeszkód? - gospodarz nawet nie zrobił przerwy na ewentualną odpowiedź - Nazywam się Hiram Burrows, zajmuję się zarządzaniem w naszej organizacji. Jak mogę panom pomóc? - zapytał z miłym uśmiechem.

[Liadan]

- Dziękuję, pustynia była dla nas łaskawa, więc podróż mieliśmy spokojną. Nazywam się Jan Farbisz, jestem geologiem – przedstawił się i wyciągnął rękę na powitanie.
- Jeśli byłby pan tak uprzejmy, to proszę wskazać kwatery moim ludziom. A ja chciałbym zobaczyć mapy okolicy jakimi dysponujecie. Proszę mi również powiedzieć o nietypowych miejscach, jeśli coś w pobliżu zwróciło panów uwagę, na przykład inny kolor piasku, dziwne ukształtowanie terenu... To pozwoli nam wytypować najbardziej obiecujące obszary do badań geologicznych.

[Pupu pan Panda]

Hiram skłonił się ponownie, pewnie uścisnął dłoń.
-Oczywiście - dyplomata rzucił okiem na jednego z przyglądających się zajściu zabójców, a ten ruchem ręki wskazał przybyszom, żeby za nim podążali.
-Co do map... jakaś się znajdzie, aczkolwiek proszę nie wymagać dokładności. Rozumie pan, niedawno tu przybyliśmy, dopiero się oswajamy. O ukształtowanie terenu najlepiej będzie zapytać wodza tej osady - szybki rzut oka i znowu dwóch skrytobójców oddaliło się w wyznaczonych kierunkach.
-Proszę chwileczkę zaczekać, gdybym wiedział, że takie informacje będą potrzebne to od razu bym to przygotował.

[Liadan]

- Właściwie to trudno sprecyzować. Czasami coś, co umyka uwadze laika może być dla nas cenną wskazówką. Ot, choćby teraz, jadąc do was, widzieliśmy między wydmami, że coś się tam zieleni. Przy tej odległości i kącie padania promieni słonecznych trudno określić, co to mogło być, ale w naszych poszukiwaniach watro uwzględnić ten obszar, bo zielony kolor na pustyni może oznaczać roślinność, a roślinność zazwyczaj wiąże się z występowaniem wody. Również tlenki miedzi mają zieloną barwę. W obydwu przypadkach byłoby to cenne znalezisko. Oczywiście, może też się okazać, że nie ma tam nic ciekawego, albo ilość surowca jest zbyt mała, by wydobycie było opłacalne…
Teraz poczekajmy na Wodza, a później wspólnie wytypujemy kilka najbardziej obiecujących obszarów do badań, a jutro o wschodzie słońca rozpoczniemy prace w terenie. Zwykle w ciągu jednego dnia udaje nam się zbadać dwa do trzech obszarów. Oczywiście przy założeniu, że nic nam nie przeszkodzi. Po zakończeniu badań i analizie danych otrzymacie raport o tym, co znaleźliśmy w wybranych miejscach.

[Mistrzu Dlanorze, zapraszam ;)]

[Gruby]

Skrytobójcy, którzy wyruszyli do Męskotura powrócili, jednak... bez niego. Bardzo często idący do wodza osady ludzie powracali całkowicie skonsternowani, często nie mogąc nawet wykrztusić słowa po wizycie u niego. Ci na szczęście, choć zakłopotani, wytłumaczyli dlaczego nie udało się go sprowadzić:
-Ekhm. Męskotur powiedział, że nie może nam pomóc, bo ma ważniejsze rzeczy na głowie. Eee... toczy wielką, mentalną bitwę próbując rozstrzygnąć czy bardziej męska jest broda czy obnażona klatka piersiowa. Bo wiecie, broda zasłania mu całą klatkę piersiową i... ee... nie widać jego mięśni... i nie wie czy powinien przyciąć brodę aby mu nie zasłaniała klaty, czy ją zostawić bo jest męska... chyba zamierza zwołać jakąś radę i przeprowadzić referendum...

[Pupu pan Panda]

Hiram uniósł brwi do góry, przerzucił wzrok na człowieka reprezentującego Hydroponny.
-Czy sama mapa wystarczy? - zapytał z nadzieją w głosie.

[Liadan]

- Może być na razie mapa – powiedział Farbisz słysząc jaka jest obecnie sytuacja.- Ale jak już wybierzemy odpowiednie tereny do badań, chętnie spotkam się z wodzem. W końcu byłoby nietaktem nie przywitać się ze współgospodarzem tego miejsca. Mam nadzieję, że nie ma pan nic przeciwko takiemu rozwiązaniu?
- Chłopaki! – zawołał do swoich podwładnych – przygotujcie jakąś butelczynę, a najlepiej od razu całą skrzynkę, bo po naradzie z panem Burrowsem odwiedzimy jeszcze miejscowego wodza.
Następnie razem z Hiriamem zajął się studiowaniem dostarczonej mu mapy. Najpierw odnalazł lokalizację wspomnianej plamy zieleni. Według mapy teren wyglądał obiecująco. Następnie wskazał jeszcze dwa inne miejsca jako warte sprawdzenia. Wspomniał jeszcze o dwóch innych miejscach, ale te znajdowały się nieco dalej w kierunku gór i ich eksploatacja sprawiałaby nieco większe trudności. Ale jeśli nic nie znajdziemy w pobliżu, to może warto również nimi się zainteresować.
Po uzgodnieniu planu badań poprosił, by ktoś zaprowadził go do wodza. Może jednak wódz zgodzi się porozmawiać z geologami, a może nawet będzie miał jakieś ciekawe sugestie?

[Pupu pan Panda]

Hiram stwierdził, że niezbyt zna się na geologii i pozostawia wolną rękę inżynierom. Gdy przyszła pora na udanie się do "współgospodarza", rzekł:
-Jak pan sobie życzy. Nawet sam odprowadzę, jeśli to nie problem. Aczkolwiek nic nie obiecuję - odpowiedział Burrows i począł iść w kierunku siedziby wodza. Po drodze zastanawiał się, w jakim nastroju może być Męskotur.

[Gruby]

Siedziba Męskotura była wielkim, kamiennym domem. Niektórzy mówili, że wódz wyrzeźbił go w jednolitym kamieniu własnymi pięściami, ale już na pierwszy rzut oka było widać, że nie jest to efekt pracy gołych rąk. Poza tym nie wyglądał na stworzony z pojedynczego głazu. Dom otoczony był murem, co nieczęsto się zdarzało nawet w innych miastach. Za ogrodzeniem znajdował się mały ogród z pustynnymi roślinami, głównie kaktusami. Gdy tylko podeszliście bliżej, zauważyliście piękną kobietę, która przycinała liście jednej z roślin.

Ubrana była w długą, jasnoniebieską suknię, a jej szyję zasłaniały dwa szale z delikatnego materiału - błękitny i biały. Miała malowniczo rozczochrane rude włosy i twarz o dość mocnym makijażu. To Selienne Męskotur, jedna z żon Gruma. Ona była tą delikatniejszą towarzyszką jego życia, lubianą przez wszystkich mężczyzn i dość delikatną. Miała dziwny nawyk mówienia "ara ara~", którego nauczyła się czytając jakieś komiksy z postaciami o wielkich oczach. Gdy tylko was zobaczyła, nieśpiesznie podeszła do murku i przyłożyła dłoń do policzka, obdarzając was spokojnym spojrzeniem:
-Ara ara~, czyż to nie goście? Wybaczcie, ale mój mąż jest teraz zajęty. Męskie sprawy.
Zachichotała, przykładając z gracją zgięty wskazujący palec do ust.
-Czy mogę wam w czymś pomóc?

[Liadan]

Gdy Farbisz wyszedł przed budynek, czekało tam już na niego dwóch jego ludzi. Każdy z nich wyposażony był w sporych rozmiarów torbę;
- Szefie – zwrócił się jeden z nich do geologa – uznaliśmy, że głupio jakoś tak paradować ze skrzynką, no to wzięliśmy zaopatrzenie do torby. Może być?
- Obojętnie, Franuś. Bylebyście tylko jakiegoś kolorowego świństwa ze sobą nie zabrali, to będzie dobrze.
- No co pan, szefie? Kolorowa jest dla bab, a czy my baby jakieś jesteśmy? (No nie, Franuś na babę zupełnie nie wyglądał: miał dwa metry wzrostu, tyleż samo w klacie, ogolony na łyso łeb i mięśnie na sterydach hodowane. A przy tym krzepę miał ci on taką, że podkłady kolejowe nie skorodowane w rękach przełamać potrafił Jego kolega podobnej był postury).
W każdym razie Franuś swoją torbę na ramię zarzucił i raźnym krokiem pomaszerował za swoim przełożonym. Z każdym jego krokiem z torby dobiegał całkiem miły dla ucha brzęk szkła i chlupotanie jakiegoś płynu.
W końcu delegacja prowadzona przez Hiriama zatrzymała się przed jednym z domów. Na ich powitanie wyszła kobieta. Bardzo ładna kobieta. Z jej słów wynikało, że jest żoną wodza. Szczerze mówiąc Namilczycy zupełnie inaczej ją sobie wyobrażali.
- Pani Męskotur, jakże miło mi poznać. Nazywam się Jan Farbisz,- powiedział geolog i pocałował dłoń kobiety.- A to Franuś i Zdzisio, moi współpracownicy.
Franuś i Zdzisio trochę niezgrabnie, ale powtórzyli gest swojego szefa mamrocząc pod nosem coś, co w ich przekonaniu miało być powitaniem. Na szczęście żaden z nich nie próbował prawić jej komplementów, bo salonowe rozmowy nie były ich mocną strona.
- Chcieliśmy się przywitać z pani mężem, bo to przecież on jest tutaj wodzem – kontynuował Farbisz.- Słyszeliśmy też o jego problemie. Być może będziemy mogli mu pomóc go rozwiązać.

[Gruby]

Selienne Męskotur dała się bez większych problemów ucałować w dłoń i najwyraźniej była zadowolona z dobrych manier gości. Czy mężczyźni z Krateru Tauris również byli tacy szarmanccy? Ciężko powiedzieć, ale tak czy siak, postąpiliście najwyraźniej właściwie. Żona wodza przedstawiła się, po czym ponownie przyłożyła dłoń do policzka i zmrużyła oczy.
-Ara ara~, nie martwcie się o mojego męża. Umówił się już z resztą mężczyzn by omówić te swoje męskie sprawy.
Pokręciła głową, najwyraźniej nie rozumiejąc, jak można rozważać to, czy bardziej męska jest broda czy klata. Przecież to oczywiste, że bardziej męska jest klata (druga żona Męskotura uważała, że bardziej męska jest broda i to przez swoje dwie połowice miał teraz problem, który wymagał tak poważnych rozważań filozoficznych).
-Tak czy siak, jako jego żona mam takie same uprawnienia jak wódz, więc jeżeli macie jakąś sprawę wymagającą uwagi mojego męża, możecie ją omówić też ze mną.

[Liadan]

- Z przyjemnością skorzystamy z pani propozycji – powiedział Farbisz. Na początek chcieliśmy przekazać drobny upominek dla męża, coś, co pomaga mężczyźnie podejmować trudne decyzje. Proszę powiedzieć, gdzie możemy położyć te drobiażdżki, a Franuś i Zdzisio zaraz je tam odniosą. Natomiast ja chciałbym się dowiedzieć, czy w okolicy Krateru są jakieś miejsca, które w jakiś szczególny sposób zwróciły uwagę waszych ludzi?

[Gruby]

-Ara ara~, możecie je położyć za murkiem, zaraz je zaniosę. Miejsca, które zwróciły uwagę naszych ludzi...
Zastanowiła się żona wodza, unosząc oczy ku niebu. Chyba nic jej nie przyszło do głowy, bo pokręciła elegancko głową, a jej włosy zakołysały się jak te z reklam pantin czy innego hedenszolders.
-Niestety, nie kojarzę żadnych takich miejsc. Do niedawna było sporo wielkich śladów, pozostawionych przez tego wielkiego hipopotama, Moto Moto. Zostały jednak już zasypane przez piasek. Nie sądzę, by blisko znajdowały się jakieś szczególne miejsca... Ach, na wschodzie są jakieś tory, ale chyba nie o to wam chodzi, prawda?

[Liadan]

- Ależ to jest absolutnie nie możliwe! – wykrzyknął Farbisz. – Nie pozwolę, by tak piękna kobieta, jak pani trudziła się noszeniem ciężarów. Chłopcy pomogą pani z wielką przyjemnością. Proszę tylko powiedzieć, gdzie mają wypakować zawartość toreb.
- Tylko równo poustawiajcie, żeby wstydu przed gospodarzem nie było – dorzucił w kierunku Zdzisia i Franusia.
- Ta jest, szefie – odparli zgodnym chórem „chłopcy”.
- Ma pani piękny ogród – zwrócił się Farbisz ponownie do Selienne.- W związku z tym mam do pani jeszcze jedną prośbę. Córka naszego szefa interesuje się różnymi roślinami i byłaby z pewnością zachwycona, gdyby dała pani dla niej trochę sadzonek. A gdyby zechciała pani jeszcze dołączyć do nich informacje, czy są one tylko ozdobne, czy może mają jeszcze jakieś zastosowanie użytkowe byłaby bardzo wdzięczna.
Jeśli Slienne pozwoliła, to towarzysze Farbisza zanieśli prezent we wskazane miejsce, jeśli nie – trudno, niech nosi torby sama. Następnie geologowie pożegnali się i udali się do swojej kwatery.
Następnego dnia o świcie wyruszyli na pustynie, by zbadać wybrane obszary.
[Żeby nie zamulać, to może teraz raport z badań? Dodatkowo proszę o informację, co to było to zielone, co widzieli po drodze. Jeśli była tam jakaś oaza czy trochę kaktusów, to poza badaniami geologicznymi, Farbisz wykopał trochę roślin i tymczasowo zasadził je w skrzynkach przystosowanych do transportu.]

[Gruby]

Udaliście się na pierwsze wyznaczone miejsce, ale napotkaliście pewien kłopot. Na skale, przy której potencjalnie mogły się znajdować jakieś surowce, miało swoje gniazdo grupa pterodaktyli. Wszystkie były dorosłe, najwyraźniej natrafiliście na moment, gdy podchowane młodziki spędzały swoje ostatnie dni w siedlisku.
Piękny widok.
Z tym, że widząc iż nadjeżdżacie, pterodaktyle wyszły na skałę i zaczęły paskudnie skrzeczeć. Chyba nie życzą sobie tutaj żadnych badaczy. Odpuszczacie i badacie inne lokacje, czy podejmujecie walkę z bogu ducha winnymi ptaszkami, które właśnie wychowały młode i cieszą się rodzinną atmosferą?

[Liadan]

- Tu jest gniazdo pterodaktyli, nie możemy prowadzić badań! – powiedział Farbisz. – Jedziemy do drugiego punktu – zarządził jeszcze.
Zgodnie z Drugim Porozumieniem Namilskim zawartym w roku dwudziestym trzecim po zakończeniu wojny o ochronie gatunków zagrożonych nie można było prowadzić żadnych prac w rejonie przebywania takich zwierząt. A pterodaktyle były wpisane na tą listę już od samego początku. W związku z tym Farbisz dokładnie oznaczył na mapie miejsce ich gniazdowania i sporządził krótką notatkę z poczynionych obserwacji (notatka była bardzo krótka, bo zawierała tylko informację o liczbie zaobserwowanych pterodaktyli i ilości zauważonych gniazd. Teraz w to miejsce powinni udać się biolodzy by dokładnie zbadać zasięg kolonii i jej liczebność, a Tauris będzie zobowiązane do utworzenia w tym miejscu ścisłego rezerwatu.
Trochę szkoda, bo miejsce wyglądało na ciekawe z punktu widzenia geologów.

[Gruby]

Pterodaktyle zostawiły was w spokoju.
Drugie miejsce również okazało się niezbyt zachęcające. Co prawda nie pilnowały go już żadne paskudne potwory, ale najzwyczajniej w świecie nie było tam niczego ciekawego. Ani złóż, ani nawet zbyt wiele wody.
Udaliście się na trzecie miejsce, to, na którym ujrzeliście zielony błysk. Waszym oczom ukazała się niecodzienna sytuacja.

Na gigantycznym pustynnym żuku o szmaragdowym pancerzu siedziała kobieta. Miała różowe włosy (malowanie sobie włosów było bardzo popularne na tym ponurym jak dupa leniwca pustkowiu) i wielkie, wielkieeee oczy. Ubrana była w jeansową kurtkę i spodnie. Ale najdziwniejsze w niej było to, że od stóp do głów obwieszona była różnej maści mieczami. Długimi, krótkimi, nowoczesnymi, staromodnymi. Powinna się wręcz uginać pod ich ciężarem, ale nie wyglądała na zbyt zmęczoną. Pustynny żuk na którym siedziała nosił ślady wielu obrażeń ciętych. Chyba pokonała go... sama? Teraz zajadała się jego mięsem wyciętym z brzucha bestii. Nie wyglądało na zdatne do spożycia, ale chyba jej to niezbyt przeszkadzało. W pobliżu leżało jeszcze parę mieczy i małych noży, część była połamana, lecz niektóre na pewno jeszcze zabierze ze sobą. Gdzie je sobie włoży? Lepiej nie myśleć, bo fantazja może podsuwać dziwne pomysły.
Nieopodal żuka zauważyliście rozgrzebany dół. Najwyraźniej kobieta poszukiwała wody. I chyba znalazła, bo dół był wilgotny, a sama "dama z mieczami" nie wyglądała na spragnioną. Ciumciała sobie tłuste, soczyste żucze mięso patrząc na was swoimi wielkiiiimi oczyma.

[Liadan]

- Co za parszywy dzień. Dwa miejsca i w obydwu kompletna porażka.
- Na mój nos u tych pterodaktyli mogliśmy znaleźć coś ciekawego.
- No, mogliśmy. Tylko tam jest teraz rezerwat ścisły, to nawet szukać nie wolno, bo może się to ptaszyskom nie spodobać.
- Pterodaktyle to nie ptaki, tylko gady, debilu!
- Ja Ci dam debilu! Sam jesteś debil, debilu! A nawet dzieci wiedzą, że jak coś lata, to jest ptakiem.
- Spokój, panowie! Omówicie to sobie po kolacji – powiedział Farbisz. – Teraz mamy robotę.
W chwili gdy to mówił, samochody zatrzymały się. Farbisz rozejrzał się po okolicy i widząc kobietę posilającą się jakimś mięskiem polecił, by wszyscy pozostali w pojazdach. W końcu po co ją denerwować. Polecił ochronie, żeby go osłaniała, a sam wysiadł i zbliżył się do Różowowłosej.
- Witam panią – powiedział.- Przepraszam, że przeszkadzam w posiłku, ale chciałem spytać, czy potrzebuje pani jakiejś pomocy.

[Gruby]

Kobieta przerwała jedzenie i spojrzała na Farbisza swoimi wielkimi, wielkiiiiiiiimiiii oczyma. Wyglądała jak maniaczka, ale odpowiedziała całkiem normalnie:
-Dzień dobry. Nie, dziękuję, jakoś sobie radzę. Eeee... mięska?
Pomachała ku mężczyźnie surowym kawałem zielonego, ociekającego krwią mięsa. Nie ma opcji by ten shit był jadalny. Chociaż kto wie? W końcu owady to źródło białka, a kobieta nie wydawała się być w stanie przedśmiertnym.

[Liadan]

Praca geologa ma to do siebie, że w czasie podróży po pustyni trafia się w różne miejsca oraz spotyka różnych ludzi. Farbisz lubił to w swojej pracy i był otwarty na poznawanie nowości. Poza tym białko to białko, szczególnie, jak się je odpowiednio zdezynfekuje.
- Bardzo dziękuję za zaproszenie – odpowiedział. – Chętnie się do pani przyłączę. Nazywam się Jan Farbisz i jestem geologiem. Właśnie przyjechaliśmy tu przeprowadzić poszukiwania wody i innych surowców na zlecenie gangu z Tauris, ale jeśli ten teren jest pani własnością, to oczywiście uszanujemy pani decyzję w tej sprawie. Ale to po obiedzie. Jeśli Pani pozwoli, to również moi towarzysze chętnie by się dołączyli. Oczywiście my również dołożymy się do wspólnego posiłku.

[Gruby]

Kobieta podała mu kawałek krwistego stejka z żuczka. Kiwnęła głową:
-Ach, proszę. To duży żuk, starczy go dla wszystkich. Żal mi go było marnować trochę. Poszukiwacze wody, hęęę? To dobre miejsce. W tym miejscu musi być pełno wody, można się gołymi rękoma dokopać do niej niemal. I nie jestem właścicielem tego terenu więc...
Przez jej twarz przebiegł wyraz jakby odkryła coś szokującego:
-Ach! Pewnie wam będę przeszkadzała w pracy. Uch, uch, przepraszam, zaraz zabiorę stąd te resztki mieczy i sobie pójdę. Przepraszam!
Jak na osobę, która prawdopodobnie sama zabiła gigantycznego żuka, dość łatwo się poddawała i była zdecydowanie submissive.

[Liadan]

- Ależ nie będzie nam pani wcale przeszkadzała! – zawołał Farbisz.- Wręcz przeciwnie, zjedzenie obiadu w towarzystwie tak uroczej damy będzie dla nas zaszczytem.
Następnie wezwał swoją ekipę. Przybyli szybko rozłożyli jakieś kocyki, wyjęli prowiant, między innymi słynne ciasteczka algowe, a nawet kilka butelek „środka dezynfekującego” też się w samochodzie znalazło.
Farbisz był ciekawy, co kobieta robi sama na pustyni oraz poinformował ją, że po zbadaniu tego terenu geologowie udają się z powrotem do Tauris. Następnego dnia być może będą jeszcze prowadzić dalsze poszukiwania w okolicy, ale to zależy od klienta, a później udają się do Wast City. Jeśli kobieta (szkoda, że się nie przedstawiła, ale skoro woli pozostać tajemnicza, to niech i tak będzie) udaje się w którymś z tych kierunków, to oczywiście chętnie ją podwiozą.
Po skończonym posiłku geologowie przeprowadzili swoje pomiary. [Mistrzu, czy było tu coś więcej poza wodą, która niemal sama wypływała na powierzchnię?] Następnie zebrali sprzęt i udali do Tauris, by poinformować o swoich znaleziskach. [Kolejne pytanie: sami czy w towarzystwie pięknej nieznajomej?]

[Gruby]

Kobieta powiedziała, że mówią na nią Nightgale. Jest wędrowną wojowniczką, która doskonali swoje umiejętności i przeżywa prawdziwą przygodę życia. Chętnie zjadła z wami posiłek, ale stwierdziła po jakimś czasie, że czas się rozstać. Doprowadziła was niemal do zawału, kiedy potknęła się i zleciała z żuka. Chyba tylko cudem nic jej się nie stało biorąc pod uwagę, że była obwieszona mieczami. Zebrała z ziemi parę ostrzy, a resztę zniszczonych zostawiła, pomachała wam na pożegnanie i poszła sobie w świat. A co.
Według waszych pomiarów znajdowały się tutaj dwa poziomy wody. Wydobycie jej będzie banalne. Niestety, nie było innych surowców.

[Liadan]

Skoro Nightgale postanowiła wyruszyć w dalszą podróż sama, geologowie nie zatrzymywali jej. Na drogę dali jej niewielki zapas ciasteczek algowych i pożegnali ją z niejakim żalem.

Zaplanowane obszary zostały sprawdzone, pora więc poinformować naszych zleceniodawców, co udało nam się znaleźć.
Po powrocie do Tauris cała ekipa udała się do wyznaczonych kwater. Tylko Farbisz udał się do budynku, w którym urzędował Hiriam i poprosił o spotkanie z zarządcą.

[Pupu pan Panda]

Hirama niestety nie było. Spotkany zabójca polecił Farbiszowi, żeby chwilę poczekał i sam udał się w głąb budynku. Po chwili wrócił z kimś, kto mógłby być jego kolegą. Tylko z wyglądu jednak, ponieważ było w tym człowieku coś takiego, że wszyscy inni rozstępowali się i zwracali do niego z szacunkiem. Głosem zniekształconym przez maskę wyjaśnił:
-Burrowsa nie ma. O co chodzi?

[Liadan]

Geolog widząc zachowanie członków gangu założył, że ma przed sobą kogoś z jego zarządu.
- Dobry wieczór – powiedział uprzejmie.- Nie mieliśmy jeszcze okazji się spotkać. Nazywam się Jan Farbisz i jestem geologiem. Właśnie wróciliśmy z badań w terenie. Sprawdziliśmy wszystkie trzy wytypowane wczoraj miejsca. I tu od razu dobra wiadomość: udało nam się w pobliżu znaleźć dobrej jakości wodę. Wydajność złoża oceniamy na dwa poziomy, czyli po doprowadzeniu jej do miasta będziecie mieli średnio wody, a to wystarczy na potrzeby mieszkańców. Znaleźliśmy też, co na pewno pana bardzo ucieszy, kolonię pterodaktyli. Teraz zgodnie z Drugim Porozumieniem Namilskim z dwudziestego trzeciego roku po zakończeniu Wojny jesteście zobowiązani założyć tam rezerwat ścisły. Jutro zamierzamy kontynuować dalsze badania, tak jak to wcześniej uzgodniliśmy. Proszę mi powiedzieć, czy panu Hiramowi udało się dowiedzieć o jakiś nietypowych miejscach?

[Pupu pan Panda]

Gdy tylko przedstawiciel Hydroponny skończył mówić, Hiram wszedł do pomieszczenia. Zamienił kilka cichych słów z zabójcami. Po chwili zwrócił się do Farbisza:
-Pan wybaczy, ale... nic. Nikt nic nie wie, wszyscy niedawno się tu osiedlili. Ostatnio jednak zdarzyło się coś dziwnego... Nawiedziło nas trzęsienie ziemi i nasze pokłady ropy po prostu zniknęły. Przypuszczamy, że wsiąknęły gdzieś w podłoże. Niestety, bardziej pomóc nie mogę - Burrows bezradnie rozłożył ręce.

[Liadan]

- Proszę wskazać nam to miejsce, gdzie wsiąknęła wasza ropa – powiedział Farbisz – to spróbujemy dowiedzieć się, co tam jest. Oczywiście nie dzisiaj. Jeśli wystarczy nam czasu, zajmiemy się tym jutro po powrocie z pustyni, jeśli nie, to po jutrze. Jeśli ropa spłynęła do jakiejś szczeliny w nieprzepuszczalnym podłożu, będzie można ją odzyskać. Ale jeśli podłoże jest łatwo przepuszczalne… Szkoda na razie dyskutować, zobaczymy co nasz sprzęt pokaże. Pozostaje jeszcze możliwość oczyszczania wody, a raczej rozdzielania tej mieszaniny wody z ropą, którą tu macie.
Następnie na podstawie mapy geolog wybrał jeszcze dwa miejsca do badań. Co prawda znajdowały się one nieco dalej od miasta, ale nadal na tyle blisko, że ewentualna eksploatacja nie będzie sprawiała większych problemów.

[Pupu pan Panda]

-Proszę za mną - rzekł dyplomata i skinął na swoją obstawę. Wycieczka nie trwała długo, ekipa uszła może ze 100 metrów. Hiram wskazał ręką:
-Tam były nasze zbiorniki z ropą... cholera wie gdzie toto uciekło.