Borysada

Źle się działo w Kunn, źle się działo w Korpusie. Wystarczyło, że maj. Donaldson była na pewien czas uziemiona a efektywność Korpusu zaczęła spadać na łeb na szyję. Tak dłużej być nie mogło. Choć doktor Peterson usilnie namawiał Lucy do zachowania spokoju i odpoczynku to kobieta miała już serdecznie dość bezczynności. Miała udać się na misję, ale fiasko rekrutacji w Kunn praktycznie położyło kres tym zamiarom. No chyba, że dowództwo jednak wpadnie na jakąś alternatywę. W każdym razie zdaniem Lucy nie można było dziwić się, że mieszkańcy Kunn nie wstępują w szeregi Korpusu, gdy panuje tu taki burdel. Należało z tym skończyć.
Donaldson wparowała jak burza do hangaru przekształconego na warsztat.
-Dobra skurwysyny. Koniec opierdalania się. Sztab zafundował festyn, ale już po wszystkim. Od teraz robicie 100% normy. Koniec przychodzenia do roboty w połowie dnia. Jest was tu kurwa prawie 30 ludzi! Nawet jeśli 1/3 ma w danym momencie wartę to reszta ma zapierdalać tutaj. Rozumiemy się? Ta kupa złomu w końcu pomieszczenia - powiedziała wskazując na transporter VIRGO - to nie jest kurwa muzeum! Macie go naprawić bo inaczej sami będziecie go pchać na polu walki. A teraz uwaga wszyscy zbliżcie się tu! - krzyknęła i podeszła do rozsuwanych wrót hangaru na których przykleiła dużą kartkę, na której napisała dużymi literami.

8:00 - Pierwsza zmiana
16:00 - Druga zmiana
24:00 - Trzecia zmiana

Obowiązek stawienia się kolejnej zmiany 15 minut przed rozpoczęciem pracy

-Teraz wszyscy macie wybrać sobie, na którą zmianę chcecie przychodzić do roboty i wpisać tym oto kurwa markerem swoje imię i nazwisko obok. Będę tu przychodziła o podanych godzinach i sprawdzała czy wszyscy wywiązują się z obowiązków. Co 5 dni będziecie mieć dzień luzu. Wtedy też nastąpią przesunięcia w godzinach pracy poszczególnych grup. Tak więc każdy będzie prędzej czy później zarywał nocki. Takie życie panie i panowie. I kurwa zaczynamy dziś od 16:00. Niech ktoś poleci po tych wszystkich obiboków, bo widzę, że brakuje w chuj osób i im łaskawie powie jak wyglądają nowe zasady. Ogarnijcie się ludzie bo liczą na nas, a takie przypadły jak ten z wybuchającym silnikiem to jest amatorszczyzna na którą nie ma tu miejsca. To widzimy się o 16:00

O tak! Krwawa Lucy znowu wróciła do czynnej służby!

Mechanicy wzięli sobie do serca słowa Lucy, podkulając ogony i chociaż udając, że coś robią, a nie bimbając całymi dniami na świeżym powietrzu. Może od następnej tury zrobią w końcu coś porządnego, bo jak dotąd szło strasznie powoli.

(Przez najbliższe trzy tury, liczba stworzonych maszyn nie może być niższa niż 3)

W czasie gdy maj Donaldson mobilizowała swoich podwładnych do ciężkiej pracy Ron Harrison polecił przyprowadzić prof. Polinskiego na prywatne spotkanie w swoim gabinecie. Znajdował się on w sporym pomieszczeniu jednego z bunkrów. Na środku stał długi drewniany stół z rozłożonymi mapami, na których w niektórych miejscach zatknięto chorągiewki w różnych kolorach i wzorach. Przy jednej ze ścian stał dobrze zaopatrzony barek oraz ława, do której dostawiono dwa wygodne fotele.
-Zostawcie nas samych - powiedział do żołnierzy gdy tylko eskorta prof. przestała być dłużej potrzebna.
-Witam w moich skromnych progach profesorze Polinski. Jestem Ron Harrison, dowódca Korpusu. Proszę wybaczyć, że dopiero teraz kontaktuję się z panem, ale mieliśmy sporo ważnych spraw na głowie. Zresztą wciąż mamy, dlatego przejdę od razu do sedna sprawy: Koniaku, Wina, Wódki może czegoś innego? - spytał się uprzejmie podchodząc do kredensu i wyjmując z niego szkło.
-Wiem, że był pan więźniem Granii, która posługiwała się panem jak przedmiotem do tego stopnia, że wystawiła jako nagrodę do puli w wyścigu. Moje słowa może są ostre, ale takie były fakty. Teraz proszę mi pozwolić wyklarować w jakiej sytuacji znajduje się pan obecnie. Zacznijmy od tego, że jest pan wybitnym specjalistą w dziedzinie robotyki a szczególnie w zakresie dotyczącym androidów. Słusznie może pan zakładać, że z takimi umiejętnościami mógłby pan wieść spokojne i wygodne życie przy praktycznie każdym gangu w Harmegiddo, wykonując od czasu do czasu dla nich drobne zlecenia. Bezpieczeństwo, szacunek i poważanie na miarę przedwojennych władców. Zawsze wydawało mi się jednak, że to co charakteryzuje prawdziwych naukowców to pęd do wiedzy, który wraz ze wzrostem doświadczenia przekształca się w chęć osobistego wzbogacania nauki własną pracą. Nie chciałby pan nie tylko zapisać się w pamięci potomnych ale wziąć udział w prawdopodobnie ostatnim tak wielkim przedsięwzięciu naukowym w Harmegiddo? Bądźmy szczerzy. Od wojny minęło wiele lat, ale nie widać widocznego postępu cywilizacyjnego ludzi. Te kilka miast to wszystko co pozostało. Ale i one obumierają. Rebelia w Nano City, teraz w Hetthekm. Ciekawi mnie kto oberwie następnym razem. Nie zostało dużo czasu, dlatego kilkoro ludzi, którym zależy na przetrwaniu ludzkiej cywilizacji postanowiło połączyć wysiłki. Zdradzę panu coś, o czym wie tylko kilka osób w Harmegiddo. Zawiązano porozumienie pomiędzy rządami 5 niepodległych miast-państw. Nie jesteśmy ignorantami. Wiemy, że sojusz oparty na zwykłej brutalnej sile na dłuższą metę nie powiedzie się. Właśnie dlatego chcemy połączyć wysiłki najwybitniejszych jednostek ze środowiska naukowego aby odzyskać utracone możliwości a także stworzyć własne rozwiązania technologiczne. Środki na badania jakimi dysponujemy chyba pierwszy raz po wojnie są tak znaczne. I także pan profesorze może z nich korzystać. Nie chcę żeby ktoś taki jak pan wykonywał polecenia Korpusu pod groźbą użycia przemocy. Bylibyśmy jednak niezmiernie zaszczyceni gdyby zechciał pan współpracować z nami na uczciwych warunkach ze wzajemnym poszanowaniem i godnością. Przedstawiłem już panu to co oferujemy. Proszę powiedzieć czego pan oczekuje i co o tym sądzi.

Profesor słuchał słów generała z ponurą miną, popijając chybcikiem wino. Przyprowadzenie go tutaj było problemem, bo marudził, narzekał i w ogóle nie miał zamiaru opuszczać swojego pokoju. Jakoś się udało, ale, sądząc po jego minie, długie przemówienie przywódcy Korpusu, jeszcze bardziej go naburmuszyło. Ale było coś, co niepokoiło go najbardziej. Generał Powell miał rację we wszystkim tym, co mówił, a wizja, którą przedstawiał, była aż nader sympatyczna. Profesor miał jednak uczucia oraz wspomnienia, których nie mógł się pozbyć ot tak, jak za magicznym pstryknięciem palcami. Polinski milczał, bawiąc się resztkami wina w swoim kieliszku, a podsumowując długą tyradę dowódcy, powiedział tylko:
-Przemyślę to.
Cóż, lepsze to niż nic.

-Cóż, będzie miał pan wiele czasu na przemyślenia profesorze, bo razem z profesorem Abdullahem i paroma innymi ludźmi z Korpusu wyruszycie do Arcadii, gdzie będą prowadzone wspomniane badania. Z tego co słyszałem ludność Arcadii jest bardzo otwarta i przyjaźnie nastawiona do obcych. Ponadto będzie nad wami czuwała Gwardia. To dosyć dziwny, ale w gruncie rzeczy bardzo porządny gang. Sądzę, że będzie to zdecydowanie lepsze miejsce do prowadzenia prac niż tutaj w Kunn. To wszystko na razie. Jeśli potrzebuje pan czegoś proszę tylko dać znać postaramy się to załatwić.

-Świetnie, znowu przestawiany z miejsca na miejsce jak zabawka i przekazywany z gangu do gangu, z miasta do miasta.
Prychnął tylko profesor, po czym bez słowa wstał i bezceremonialnie udał się do wyjścia. I tak nie miał wyboru, będzie musiał pojechać do tej durnej Arcadii. Nie potrzebował niczego poza świętym spokojem. I już kompletnie nie miał nastroju do rozmów.