Akcja naszej opowieści przenosi się do miasta Exar, jednego z niewielu ludzkich bastionów, które odmawiają poddania się tej beznadziei. W sercu tego zrujnowanego miasta, w jednym z podziemnych schronów, znajduje się gabinet lekarski który niegdyś cieszył się renomą w całym Exar. Obecnie nie ma już tylu kolejek, one ustawiają się tam gdzie mieści się gabinet pana Tonga – czyli na głównym placu. Tutaj jednak za bardzo nikt nie stał i to właśnie skłoniło naszych bohaterów – Donalda i Sarę, aby odwiedzić przybytek pana Fostera. Miejsce, gdzie cienie przeszłości splatały się z mglistą teraźniejszością.
Stare skrzypiące drewniane drzwi otworzyły się przeciągle, odsłaniając mroczny, zatęchły gabinet. Z wnętrza wyszedł stary, łysiejący mężczyzna. Jego wyblakłe, zmęczone oczy świadczyły o wielu trudach, jakie przeszedł przez lata. Na jego twarzy widniały głębokie zmarszczki, a siwe włosy, które mu pozostały, były niesforne i nieogolone. Jednak to nie było w nim interesujące, mężczyzna wszedł po schodach prowadzących po schodach, ciągnąć za sobą wielkie wiadro, które dotargał aż w pobliże latryny. Zatrzymał się tam stając przy skarpie, podciągnął opadające mu spodnie, chwycił wiadro w ręce i chlusnął całą zawartością w dół zbocza, wylewając krwisto czerwoną zawartość. Już chciał wrócić, gdy z zardzewiałego Chevroleta Camaro, wyszła Sara zastępując mu drogę.
- Pan Foster? - zapytała.
- Eeee… nie, pan Foster...
- Bo mamy sprawę – przerwała mu Sara pokazując na samochód, w którym leżał ranny Hieronim. Donald dopiero wysiadł z samochodu, kierując się w ich stronę.
- Tylko, że pan Foster nie żyje – powiedział patrząc na wiadro.
- Jak to nie żyje? - zapytała zdziwiona Sara.
- Umarł. Kaput. Rozstrzelali go wczorajszej nocy, ponoć za długi.
- Pan Tong….
- U pana Tonga trudno się dostać, nie mamy tyle czasu. Drexler? - rzuciła w stronę nadchodzącego mężczyzny – może on miał jakiś plan.
