Historia:
1. Początki
Miasto Karchedon powstało w III wieku jako kolonia miasta Myr. Miasto to leżało na wulkanicznej wyspie położonej w miejscu, gdzie spotykały się szlaki handlowe łączące kontynenty północny, południowy i wschodni. Przez około dwieście lat kolonie myrskie na wschodnim kontynencie handlowały z lokalnymi plemionami, oferując im sprowadzane z miasta matki dobra, a w zamian otrzymując lokalne, rzadkie wyroby. Żadna potęga nie trwa jednak wiecznie i położenie na wyspie, które było błogosławieństwem Myru, stało się również przyczyną jego zagłady. Nastąpił wielomiesięczny okres wzmożonej aktywności wulkanu, potoki lawy wywoływały pożary lasów i niszczyły uprawy, wielu ludzi opuściło Myr, by zamieszkać w jego koloniach. Ci, którzy zostali, nie przeżyli potężnej erupcji, która nastąpiła później. Wybuch rozerwał krater wulkanu i zbombardował miasto gradem skał, a później rozpędzone lawina lawy i błote zalała miasto, niszcząc je doszczętnie.
2. Powstanie Symmachii i pierwotny ustrój
Pozbawione jurysdykcji hegemona kolonie poczęły rywalizować między sobą o wpływy. Część chciała się odizolować, wiele padło ofiarami wschodzących potęg. Sam Karchedon przeżywał wzloty i upadki, od V do VIII wieku był, podobnie jak sąsiadujące z nim miasta, podporządkowany miastu Verga znajdującemu się na kontynencie północnym. Przez te wieki Karchedon rósł, jego dobre położenie na przylądku dawało mu dobrą pozycję obronną, a wysokie mury gwarantowały bezpieczeństwo. Kontakty handlowe z ludami żyjącymi w głębi lądu kwitły, a miasto bogaciło się. W momencie gdy Verga upadła, złupiona przez najazd barbarzyńców, Karchedon był największym i najbogatszym miastem założonym przez Myrejczyków. Był gotów przejąć pozycję dominującą. Kolejni sufeci, zgodnie z wolą Senatu, szerzyli Karchedońską propagandę. Ówczesny świat był nieprzyjaznym miejscem dla niewielkich państw-miast, których obywatele kryli się za potężnymi murami i było ich zbyt niewielu, by mobilizować potężne armie. Kolejne kolonie upadały, asymilowane przez większe organizmy państwowe.
W tym trudnym czasie, na początku IX wieku, Karchedon zaproponował utworzenie Symmachii - polityczno-militarnej unii między państwami-miastami, która skupiała pięć miast południowego wybrzeża kontynentu: poza Karchedonem Adrametum, Karkawan, Nowy Myr i Tapsos. Z czasem, powoli, skutkiem ciągłych działań dyplomatycznych i nacisków, związek między miastami się zacieśniał. Powstał wspólny Senat, w którym każde z miast miało udział proporcjonalny do ludności. Stworzono Radę Stu Czterech, która stanowiła najwyższy organ kontroli - co miało zapobiegać nadużyciom przez senat, sufetów i dowódców wojskowych. Rada ta obradowała w Karchedonie i sprawowała jurysdykcję nad wszystkimi miastami.
3. Wzrost potęgi Piorunidów i obecny ustrój
Symmachia ugruntowała swoją pozycję i zajęła szeroki pas nadbrzeżnego lądu, zaludniając go i wykorzystując w celach uprawnych i hodowlanych. Wywołało to konflikty z ludami zamieszkującymi dalej na północ, które rościły sobie prawa do ziem zagarniętych przez Symmachię. Ludy te początkowo organizowały wyprawy łupieżcze, które, choć dotkliwe, nie stwarzały dużego zagrożenia. Potem jednak konflikt zaognił się i z północnego zachodu nadciągnęła silna armia, zmierzając na Karchedon. Dwie próby zatrzymania jej pochodu zakończyły się porażką. Rada Stu Czterech nakazała stracić nieudolnego generała. Wtedy dowództwo powierzono Tennonowi z rodu Piorunidów, znaczącej arystokratycznej rodziny. Wykazując się geniuszem taktycznym, walcząc ze znacznie bardziej licznym przeciwnikiem, rozbił wrogą armię, zdobywając sobie wielką sławę. Tennon wykorzystał swoje zwycięstwo, by zwiększyć wpływy Piorunidów w państwie. Płomienną przemową w Senacie, w obecności Rady Stu Czterech zwrócił uwagę na wady obecnego systemu: przeciągające się obrady, powolne podejmowanie decyzji. O ile w czasach pokoju nie stanowiło to problemu, to gdy nadchodziła wojna, konieczne były szybkie i zdecydowane działania.
Tennon zreformował system rządów. Kadencje dwóch sufetów - którzy dzielili się sferami wpływów, jeden z nich zajmował się sprawami militarnymi, drugi - ekonomicznymi - stały się dożywotnie, a jedynymi organami które mogły ich odwołać były Rada Stu Czterech i oni sami, jeśli postanowili odejść. Senat zachował prawa ustawodawcze w trakcie pokoju, jednak gdy dochodziło do konfliktu, sufeci przejmowali całkowitą władzę.
Kilkadziesiąt lat później Symmachia zaangażowała się w wojnę morską. Sufetami w tym czasie byli wnukowie Tennona: Tenrubal i Mago. Ten drugi zginął w bitwie i Tenrubal wykorzystał sytuację. Przeszedł płynnie z funkcji zarządcy ekonomicznego do dowódcy wojennego, zwyciężył wojnę, po czym wykorzystał sytuację i za pomocą swoich wielkich wpływów podporządkował sobie senat. Udało mu się zmienić ustrój, od tej pory rządził jeden sufet, który wskazywał swojego następcę - musiał być on tylko zaakceptowany przez senat. Następca nosi tytuł sufeta protega i sprawuje funkcję pomocniczą. W praktyce oznaczało to całkowite rządy rodu Piorunidów, które trwają do dziś.
