Borysada

Struktura państwa
Kraj zawsze dzielił się wyraźnie na dwie części - północną i południową. Każda z tych krain charakteryzują odmienne warunki geograficzne.
Zarządzanie tak dużym państwem wymagało powołania wielu urzędników odpowiedzialnych za różne dziedziny życia. Mimo zjednoczenia wiele urzędów istnieje oddzielnie dla każdej z prowincji.
Z kolei prowincje dzielą się na domeny, z których każda ma zabezpieczyć realizację różnych przedsięwzięć królewskich od ich finansowania poczynając na dostarczeniu odpowiedniej siły roboczej kończąc. Ponieważ w kraju nie ma niewolników, większość projektów budowlanych jest realizowana w zimie, gdy ludność nie pracuje na roli. Tym samym praca przy projektach królewskich stanowi dodatkowe źródło dochodu dużej części społeczeństwa.

Struktura społeczna
Meriel jest monarchia absolutną. Najwyższą władzę w państwie sprawuje król/królowa. Na tronie zasiada zawsze najstarsze dziecko pary królewskiej, niezależnie od jego płci i już od urodzenia przysługuje mu tytuł regenta. Inne dzieci pary królewskiej noszą tytuł księcia/księżniczki krwi. Dzieciom pozamałżeńskim przysługuje tytuł syna lub córki królewskiej i to one, na równi z arystokracją, obejmują kluczowe stanowiska w państwie. Para królewska może też nadać ten tytuł dowolnej osobie, nawet spoza rodziny królewskiej.
Król skupia w swym ręku pełnię władzy. Jest również najwyższym kapłanem i dowódcą armii. Cała ziemia w państwie jest własnością króla i użycza on jej w użytkowanie swoim poddanym, ale wiąże się to ze sprawowaną funkcją, a nie nadaniem dla konkretnej osoby.
Najważniejszymi osobami po królu są wezyrowie południa i północy. Sprawują oni nadzór nad właściwym wykonywaniem poleceń królewskich w prowincjach, kontrolują i koordynują administrację i w zastępstwie króla sprawują funkcję najwyższych sędziów w prowincjach. Podlegają im urzędnicy z administracji skarbu, rolnictwa i sprawiedliwości.
Nomarchowie zarządzają domenami. Są oni odpowiedzialni głównie za przebieg prac publicznych, zabezpieczenie kraju przed klęską głodu, utrzymanie porządku i prawa oraz ściąganie podatków.
Kapłani mają własna hierarchię, chociaż król, jako najwyższy kapłan, ma wpływ na obsadzanie stanowisk w świątyniach. Świątynie są nie tylko centrami religijnymi, ale także naukowymi. Posiadają one silne zaplecze gospodarcze, prowadzą szkoły i szpitale.
Do klasy średniej należą rzemieślnicy, kupcy, niżsi urzędnicy i personel wojskowy.
Najniższą warstwą w strukturze społecznej są chłopi. Stanowią oni około 65% społeczeństwa.

Prawo i sądownictwo
Rozróżnia się dwa rodzaje przestępstw. Pierwszą grupę stanowią przestępstwa przeciwko państwu i zalicza się tu wszystkie przewinienia, których celem było zachwianie stabilności w państwie: Kradzieże ze świątyń, zdrada, szpiegostwo, nadużycia urzędu (malwersacje, kradzieże), a przede wszystkim wszelkie spiski mające na celu obalenie władcy. Przestępstwa tego rodzaju są ścigane z oskarżenia publicznego, a ich sprawcy musza być ukarani. Najczęstsza kara za tego typu przestępstwa to zesłanie na roboty przymusowe (praca w kopalni, kamieniołomie, galery) lub śmierć. Często karą dodatkową jest przepadek całego majątku skazanego, chłosta lub wypalenie piętna.
Drugą grupę stanowią przestępstwa cywilne, gdzie naruszone zostały dobra osób prywatnych. Do tej grupy należą kradzieże, zabójstwa, gwałty i pobicia. Osoba skazana zobowiązana jest do wypłaty poszkodowanemu 2-10 razy więcej niż ukradł. Często dodatkową karą jest chłosta. Karą za gwałt lub zabójstwo jest zesłanie na roboty publiczne i przepadek części lub całości mienia na rzecz poszkodowanego.

System szkolnictwa
Król Raghnal przeprowadził reformę szkolnictwa.
Powołał on szkoły elementarne, w których bezpłatnie mogły się uczyć wszystkie dzieci w wieku od 6 do 10 lat. Nauczycielami są często urzędnicy niskiego szczebla (wójt, pisarz) i wykonują tą pracę jako swoje dodatkowe zajęcie. Nauka w tych szkołach obejmuje:
*naukę czytania i pisania
*naukę liczenia (dodawanie, odejmowanie)
*podstawy systemu religijnego, święte pieśni i inkantacje
*podstawową znajomość prawa i wymiaru podatków
*podstawy rzemiosła (np. tkactwa, wyrobu ceramiki, koronczarstwa, stolarstwa itp.) I bynajmniej nie chodzi tu o zdobycie przez dzieci wielkich umiejętności w tym zakresie, a o wyłowienie tych najbardziej utalentowanych.
*dla chłopców dodatkowo tropienie zwierzyny, strzelanie z łuku oraz ćwiczenia fizyczne.
Na zakończenie nauki nauczyciel sporządza opinie o poszczególnych dzieciach i najzdolniejsze typuje do egzaminów w szkołach wyższych lub pisze rekomendacje do mistrzów rzemiosła.
Oczywiście dzieci ludzi zamożnych chodzą do płatnych szkół, gdzie poziom nauczania jest znacznie wyższy lub kształcą ich prywatni nauczyciele.
Nauka w szkołach wyższych jest już płatna, co nie znaczy, że dzieci z biednych rodzin są pozbawione możliwości jej kontynuowania. Taka naukę może opłacić lokalna społeczność, świątynia, lokalny bogacz i wtedy po zakończeniu nauki „stypendysta” jest zobowiązany przez 10 lat pracować u fundatora (pobierając zapłatę zgodnie z taryfikatorem państwowym obowiązującym na danym stanowisku). W nielicznych wypadkach naukę w szkole wyższej finansuje państwo. Szkoły te kształcą pracowników administracji średniego szczebla (sędziów, pisarzy, poborców podatkowych, astrologów, lekarzy, wytwórców leków itp.).
Król Raghnall utworzył też Szkołę Królewską, której zadaniem jest kształcenie elit kraju. Łączy ona funkcje szkoły elementarnej i wyższej. Uczą się tu dzieci najwyższych dostojników z obu prowincji oraz dzieci z możnych i wpływowych rodów. Wraz z dziećmi pary królewskiej i dziećmi królewskimi przygotowują się do objęcia wysokich stanowisk, zgodnych z ich zainteresowaniami i talentami.

Flora i fauna
Duże obszary kraju są porośnięte lasami liściastymi i mieszanymi. W pasie nadbrzeżnym dominują palmy, gaje pomarańczowe i cytrynowe. Niziny porastają dęby, buki, graby, wiązy, jesiony, klony, brzozy, lipy olchy, cedry, drzewa oliwne, mitry, laury, jawory, bananowce, figowce, kasztany jadalne i platany. Wraz ze wzrostem wysokości pojawia się coraz więcej drzew iglastych: sosny, jodły, modrzewie i świerki.
Najbardziej charakterystycznymi przedstawicielami fauny tych rejonów są wilki, niedźwiedzie brunatne, rysie, żbiki jelenie, sarny i wydry. Występują tu też hieny, mangusty, szakale, koty błotne i karakale. Gniazduje tu również wiele gatunków ptaków: gołębie, kaczki, gęsi, bociany, sowy, mewy, ibisy, pelikany. Sokoły, orły i sępy. Podróżując należy uważać na węże i żmije oraz skorpiony. W strefie przybrzeżnej często można spotkać żółwie morskie i delfiny.

Rzemiosło
Rzemiosło jest w Meriel’u dobrze rozwinięte, szczególnie w prowincji północnej. W obydwu prowincjach wytwarza się meble i kosmetyki.
Prowincja południowa słynie z pięknej porcelany, ceramiki i doskonałych narzędzi.
Natomiast prowincja północna dostarcza wyrobów wełnianych, skór, broni i biżuterii, płócien i koronek.


Towary eksportowe
Głównymi towarami eksportowymi są żywność i drewno oraz luksusowe wyroby rzemieślnicze.
W związku z rozwojem medycyny bardzo cenieni są w świecie merielscy lekarze. Bogacze z innych państw są skłonni zapłacić ogromne sumy pieniędzy za ich usługi. Rada królewska rozważa obecnie możliwość kształcenia obcokrajowców w Akademii Królestwa Meriel.

Historia Państwa
Jeszcze niewiele ponad 50 lat temu prowincje Północna i Południowa stanowiły dwa odrębne państwa. Dopiero dziadek obecnej królowej, Raghnall Chadd zwany Zjednoczycielem, doprowadził do połączenia obu prowincji, poślubiając jedyną córkę księcia Aidana władającego ówczesnym Ixtli. Dla szybszego zatarcia różnic między tymi dwoma częściami państwa zakazał on używania poprzednich nazw krajów wchodzących w jego skład. To na mocy jego dekretu połączone państwo otrzymało nazwę Meriel, a jego składowe noszą nazwy Prowincji Południowej i Północnej.
Wiedząc, że państwo tak naprawdę tworzą ludzie, król Raghnall zaaranżował wiele małżeństw między rodami wywodzącymi się z południa i północy.

Pałac królewski
W przypadku Meriel nie istnieje jeden pałac, a jest to kompleks składający się z 3 budynków, każdy z własnym dziedzińcem, ogrodami i zapleczem gospodarczym, otoczony własnym murem.
Największym budynkiem jest Wielki Pałac. Pełni on funkcję reprezentacyjną i administracyjną. To tu znajduje się Wielka Sala Audiencyjna ( gdzie władca przyjmuje oficjalne delegacje), małe komnaty do audiencji prywatnych, Wielka Sala Sądowa(to tu władca rozpatruje skargi i petycje obywateli), sale spotkań Małej i Dużej Rady Tronowej, Wielka Jadalnia, Sala Bankietowa i gabinet władcy. W bocznych skrzydłach mają swoje gabinety ministrowie odpowiedzialni za poszczególne dziedziny gospodarki państwa. Sam pałac jest urządzony bez zbytniego przepychu, ale niezwykle elegancko. Na szczególna uwagę zasługują piękne mozaikowe podłogi i boazerie wykonane z różnych gatunków drzew rosnących na terenie Merielu.Z resztą całe jego urządzenie (od mebli po najmniejszą łyżeczkę) jest dziełem krajowych wytwórców i ma na celu zaprezentowanie bogactwa państwa i kunsztu jego rzemieślników.
Sala Map
Sala Map mieści się w Wielkim Pałacu tuż obok prywatnego gabinetu królowej. To właśnie tutaj odbywają się obrady Małej Rady Tronowej, tu zapadają najważniejsze decyzje dotyczące całego państwa.
Jest to pomieszczenie, które obecnie nazwalibyśmy sala konferencyjną. Na środku stoi tu duży, owalny stół a przy nim dwanaście ozdobnych krzeseł. Dwa z nich, ustawione u szczytów stołu, to w zasadzie małe trony, na których zasiada para królewska. Pozostałe są przeznaczone dla członków Małej Rady i wezwanych na obrady specjalistów z różnych dziedzin. Całą powierzchnię jednej ze ścian pokrywają półki zawierające mapy całego poznanego świata (prawdopodobnie stąd wzięła się nazwa tego pomieszczenia) , zwoje i księgi z jego opisami oraz inne dokumenty. Pod przeciwległą ścianą ustawiono kilka mniejszych stolików, na których służba ustawia przekąski i napoje. W rogu pomieszczenia stoi pulpit dla skryby, który spisuje edykty i obwieszczenia Rady.
Dom Władców stanowi prywatną rezydencję króla/królowej. Niewielu dostąpiło zaszczytu przestąpienia jego progów, za to opowieści o jego pięknie i bogactwach są wręcz legendarne. Jego wystrój odzwierciedla gust i upodobania aktualnego władcy.
Dom Możnych składa się z szeregu większych i mniejszych apartamentów przyznanych w użytkowanie wysokim urzędnikom oraz przedstawicielom możnych rodów. To tutaj mieszkają ich dzieci od 6-go roku życia, które pobierają nauki w Szkole Królewskiej. Z resztą Szkoła Królewska zajmuje parter jednego skrzydła pałacu. Na piętrze nad szkołą znajdują się pokoje nauczycieli oraz mieszkania dzieci królewskich (i ich matek), które nie wywodzą się z możnych rodów.
Dodatkowo cały kompleks otoczony jest drugim murem. Między murami mieszczą się kwatery służby, stajnie, magazyny itp.

Armia

Armia na pewno jest. I w zasadzie tyle tylko potrafi o niej powiedzieć królowa. No, mogłaby jeszcze dodać, że armia kosztuje, ale nie o to tutaj idzie. Wielki Małżonek Królewski zapewnia, że na chwilę obecną taka armia jest wystarczająca. Królowa wierzy mu na słowo, a fakty zdają się to potwierdzać.

Jednostki
Na ich opis musisz, drogi czytelniku, zaczekać, aż mój doradca do spraw wojskowych znajdzie czas i go zrobi. A więc uzbrój się w cierpliwość...

Warunki geograficzne
Klimat w obydwu prowincjach jest podobny, ciepły i wilgotny z całorocznymi opadami. Jedynie na pogórzu staje się trochę ostrzejszy, a opady występują głównie jesienią i zimą.

Prowincja Północna (dawniej Erthen)
Prowincja północna to rozległa nizina o bardzo żyznych ziemiach, z trzech stron otoczona przez morze. Jej południowa granicę wyznacza brzeg Puszczy Antala oraz Czarna Rzeka.
Dominuje tu uprawa zbóż, owoców, roślin oleistych, roślin strączkowych, lnu i orzechów, jak również hodowla bydła i koni.
W tej prowincji sa tylko dwa miasta:
Helturum (19 tys.), formalna stolica prowincji, poświęcone kultowi boga słońca Helra;
Leth , położone nad kanałem lethejskim.

Prowincja Południowa (dawniej Konton)
Granice prowincji południowej wyznaczają rzeki Kerina i Boani oraz masyw Gór Antura. Teren stopniowo się podnosi, tworząc Wielką Wyżynę Kontoru, a następnie przechodząc w Podgórze Dagoeńskie. Wraz ze wzrostem wysokości ziemia traci na swej żyzności. Na pogórzu pojawiają się na niewielkiej głębokości pod powierzchnią gleby pasma skalne, na wschodzie głównie są to skały magmowe i piaskowce, a w części zachodniej wapienie.
Uprawia się tu zboża (pszenicę i jęczmień). Ponadto ważną rolę odgrywa uprawa owoców, tytoniu i wawrzynu szlachetnego. W tej części kraju rozwinęła się hodowla owiec i kóz.
Górnictwo obejmuje wydobycie rud żelaza, miedzi i kamieni półszlachetnych.
Znajdują się tu miasta:
Isleen (25 tys. ludności), położone u ujścia Bystrej Wody do Czarnej Rzeki, stolica kraju;
Dunaum (17 tys.), położone przy granicy Puszczy Bauina, poświęcone kultowi Wielkiej Matki Ziemi, a zarazem główny port prowincji;
Korim (14 tys.), położone u wylotu Przesmyku Meriari;
Povis (7 tys.), niewielki port przy granicy z Symmachią Karchedonu;
Lunos (5 tys.), położone na wyspie o tej samej nazwie, główny ośrodek kultu boga księżyca Lumi.

Anturia (Góry Antura)
Anturia jest prowincją o ukształtowaniu górzysto – pagórkowatym, z ubogą roślinnością , właściwie pozbawioną lasów. Natomiast obfituje w wodę, a liczne potoki i strumienie dają początek wielkim rzekom przepływającym przez Meriel, Sertylię i Zakonne Księstwo Mardenburg.
Prowincja dzieli się na dwie, wyraźnie zróżnicowane części, oddzielone od siebie Przesmykiem Meriari.
Zachodnia część ma ukształtowanie pagórkowate, a podłoże stanowią skały wapienne. Klimat jest tu dość łagodny, z dużą ilością opadów. Deszcze padają głównie jesienią i w zimie. Między grudniem a marcem zdarzają się tez opady śniegu, ale nie są one zbyt częste i śnieg nie utrzymuje się długo.
Rolnictwo obejmuje głównie hodowlę owiec i kóz oraz na południowych stokach wzgórz uprawia się winorośl i herbatę. Ludność zajmuje się też wytwarzaniem ubiorów ze skór i wełny. Znajdują się tu bogate złoża marmuru i kamieni półszlachetnych.
Jest tu tylko jedno miasto – Grianaig (12 tys. ludności) przy granicy z Symmachią Karchedonu.
W części wschodniej góry są znacznie wyższe, do 1750 m, bardziej strome, zbudowane ze skał magmowych (granity, bazalty). Klimat jest tu ostrzejszy, z mniejszą ilością opadów, a śnieg utrzymuje się od listopada do kwietnia.
Ludność zajmuje się wypasem owiec i myślistwem. Wydobywa się tu duże ilości kamienia, rud żelaza i miedzi. Występują tu również metale szlachetne.
Są tu aż 4 miasta:
Ano (15 tys. ludności),położone w środku prowincji, nad rzeką Bonie, stolica prowincji i siedziba wicekróla;
Inbhiu Nis (13 tys.), położone w widłach rzek Czarnej i jej dopływu Rdzawej;
Dun De (10 tys.), położone w Starym Borze, nad rzeką Kerą;
Paisling (8 tys.), połozone w górach, niedaleko źródeł rzeki Kery.