Dynastia: Gudochvidowie
Pozycja: Król
Rok urodzenia: 1150
Profesja: Strateg
Osobowość: Prosty. To słowo najlepiej określa go, a zarazem większość wojowników z północnych gór. Prosty, ale nie prostacki i barbarzyński. Wybiera po prostu zawsze tę drogę do celu, która wydaje mu się najmniej skomplikowana - gdy sąsiedzi są mili, rozpoczyna układy; gdy tamci coś knują, bawią się w intrygi, stawiają kosmiczne wymagania, przestaje się z nimi bawić i przystępuje do ataku. O tak, wojna jest tym, na czym naprawdę się zna. Jednak mimo wojowniczego usposobienia, potrafi zachować rozsądek. Nie zaatakuje przeciwnika, którego armia jest dwa razy bardziej liczna.
Jak można wywnioskować z powyższego akapitu, nie jest jakimś wielkim dyplomatą. Ceni sobie szczerość i uczciwość. Nie pogrywa w te polityczne gierki. "Albo z nami współpracujesz, albo zostawiasz nas w spokoju, w przeciwnym wypadku wojna". Trudno powiedzieć, by brakowało mu inteligencji. Naturalnie, nie jest myślicielem, ale daleko mu do głupka.
Trzeba też wspomnieć, że w życiu tego człowieka wielką rolę pełni honor. Oddaje każdą doznaną krzywdę, ale zawsze dbając o to, by kara była równa winie. Dlatego nie gniewa się na kogoś, kto mści się na nim samym, ale reaguje, gdy zemsta jest zbyt wielka.
Taki jest i tak właśnie sprawuje rządy. W jego państwie panuje prostota, szczerość, uczciwość i honor. Nie bawi się w jakieś wielkie tytuły, etykietę i inne takie wymysły, występujące na innych dworach. Nieraz ważne rozmowy ze swoimi doradcami i generałami prowadzi przy kuflu, by po pewnej ilości trunku zapomnieć o celu spotkania i śpiewać pijackie piosenki.
Wygląd zewnętrzny:
Historia: Kilkuset półdzikich, zdyszanych wojowników stało pośród gór, wszyscy pogrążeni w całkowitym milczeniu wpatrywali się w jeden punkt. Widok raczej niecodzienny. Dookoła walały się ciała, niektóre niecałkiem martwe - jeszcze się ruszały, a nawet oddychały i mówiły. Udało im się, odnieśli zwycięstwo. Wódz poprowadził ich na terytorium drugiego plemienia i wygrał. Teraz, z nowymi terenami, uda im się zjednoczyć całe góry. Ale nikt się nie cieszył. Wszyscy wpatrywali się w leżącego na środku mężczyznę, przykrytego warstwami zakrwawionych futer. Zaprawdę, wódz walczył jak lew, razem ze swoimi żołnierzami, w pierwszych szeregach! Silny, zręczny, sprytny, niepokonany... a jednak. Ostrze miecza rozpłatało mu brzuch, medyk był bezradny. Starszy człowiek stojący najbliżej rannego schylił się, zachęcony ruchem ręki.
- Aribjörnie - przemówił słabo wódz. - Mój syn... niemowlę, ledwie narodzone... aż będzie dorosły, ty... ty... rządź państwem w jego imieniu.
Mężczyzna nazwany Aribjörnem spojrzał na niego z niedowierzaniem. Rozumie się, dzieciak nawet mówić nie umie to i rządzić nie może... tylko czemu akurat on? Ale przecież nie wypada odmawiać umierającemu. Skinął głową, pokłonił się i zrobił kilka kroków w tył. Otaczały go setki ludzi, a kolejne setki wkrótce dołączą, utworzą jedno silne państwo. I tym państwem ma rządzić właśnie on, prosty wojownik?
Mijały lata. Kninyrczycy zjednoczyli sąsiednie plemiona, tworząc solidne państwo, które objęło połowę terytorium gór. Młody Gudochvid - jak nazwano syna dawnego wodza - był już dojrzałym młodzieńcem i mógłby zacząć rządy. Ale jakby o nim nie pamiętano, nikt nie zwracał na niego większej uwagi, a chłopiec sam nie wiedział nic o swoim pochodzeniu. Powiedziano mu, że jego ojciec zaginął lata temu i nigdy go nie widziano. Gudochvid nigdy nie lubił króla swojego państwa - był surowy, ponury i zdawało się, że z jakichś powodów pała nienawiścią do młodzieńca.
Do szesnastego roku życia znajdował się pod opieką niani. Stara kobiecina bardzo troszczyła się o niego - tak bardzo, że traktowała go wręcz jak dziecko. Opowiadała mu czasem historie, które zresztą były przewidywalne i wszystkie bardzo podobne. Stary wódz umiera, jeden z jego generałów ma przejąć władzę do czasu, aż syn władcy dorośnie. Nieśmiałemu z początku generałowi władza szybko uderza do głowy i postanawia nie mówić chłopcu o jego przodku, by zająć na stałe miejsce na tronie.
Minęły kolejne lata. Gudochvid, jak większość zdrowych Kninyrczyków, dołączył do armii. Nie narzekał na swoje życie, choć było trudne. Wiedział jednak, że żyją tak wszyscy i nie widział możliwości odmienienia swego losu. Przekonał się o tym dopiero kiedy w nocy przyszedł do niego jakiś obcy mężczyzna.
- Byłem przyjacielem twego ojca - mówił. - I żal mi cię, chłopcze. Ten nikczemnik, Aribjörn, po prostu zagarnął władzę dla siebie.
I opowiedział mu całą prawdę. Na koniec dodał, że uciekł z dworu Jego Wysokości Aribjörna I, zaraz po podaniu królowi trucizny. Wiedział, że szybko się wyda kto to zrobił i że zostanie stracony. Ale na tronie zostanie w końcu posadzona odpowiednia osoba.
- Medyk powiedział mi wczoraj, że jestem chory na serce i został mi jakiś rok życia. Skoro mój czas się kończy, zrobię choć tyle dla tego świata - zakończył, uśmiechając się lekko.
I stało się tak, jak powiedział mu ten mężczyzna. Nazajutrz przyszli po niego uzbrojeni ludzie, by zawiadomić z przykrością o śmierci władcy i o tym, że "przez nieszczęśliwy zbieg okoliczności" zapomniano o woli dawnego wodza. Tak oto, w wieku dwudziestu czterech lat, na tronie zasiadł Gudochvid, który zaprowadził porządek na dworze, naprawił błędy swego poprzednika i, przede wszystkim - ukarał nikczemników, którzy tak długo ukrywali przed nim prawdę. Z tego ostatniego powodu został nazwany Gudochvidem I Srogim.
